Als moeder weet je als geen ander hoe het voelt om onzeker te zijn. Het begint eigenlijk al als je kind of kinderen in je buik zit (ten). (Ik praat in meervoud omdat ik moeder ben van een eeneiige meisjestweeling). Rust je genoeg zodat het kan groeien in je buik? Vanaf welke week ga je je boodschappen opdelen zodat je niet meer die zware tassen hoeft te dragen?Op het moment dat het kind geboren is, moet je al keuzes maken, beslissingen nemen en ze de veiligheid bieden waarvan jij denkt dat het kind dat nodig heeft.
Mijn kinderen zijn 5 weken te vroeg geboren. Dit was gelukkig niet dat het met hen niet goed ging maar het was dat ik het HELP- syndroom had gekregen. Zwangerschapsvergiftiging. Daar was het moment al dat ik voelde dat ik ze veilig moest stellen. "Wachten we de nacht nog af of gaan we ze nu halen?" was de vraag die door de verpleegster werd gesteld aan de gynaecoloog. Ik wachtte destijds zijn antwoord niet af want ik voelde dat ik het niet ging redden als ik nog een nacht zo door moest zien te komen. Met de kinderen in mijn buik ging het goed en dus vertelde ik hem dat we ze nu gingen halen. Dat was beslissing 1 en ze moesten nog geboren worden.
Mijn dochters waren eerder uit de couveuse dan dat ik van de IC afdeling was dus 1-0 voor mama, het was een goede beslissing!
En hoewel dit in december al 13 jaar geleden gaat zijn, mijn dochters aan het opgroeien zijn naar jong volwassene, beleef je iedere dag weer dat kleine kwetsbare kind waar je veiligheid aan wilt bieden.
Als ze niet kunnen slapen of als ze een vervelende droom hebben gehad, kruipen ze nog steeds bij me in bed. Ze zoeken de veiligheid en de geborgenheid op.
Het is natuurlijk ook veilig om in het oude terug te keren. Even weer kind mogen zijn. Ik ben in de luxe positie dat ik beide ouders nog heb en dus ook af en toe weer even kind mag zijn.Je vertrouwde omgeving hadden we het over. Voor de meeste kan ik wel spreken van een veilige vertrouwde omgeving. De basis van jou bestaan.
Hoe kwetsbaar ben je als je uit die veiligheid stapt? Is het echt nog veilig als je gegroeid bent in je ontwikkeling en je daardoor jezelf in de basis herkent maar verder een totaal nieuw persoon bent. Ik bedoel, ik zie het nu bij mijn dochters. Ze gaan puberen, hun lichaam veranderd, ze gaan andere dingen belangrijk vinden. Dus binnen hun oude veilige ik, is het ineens ook niet echt veilig meer. Ze moeten leren loslaten en accepteren dat er een verandering plaatsvindt. Ze moeten het weer eigen maken. Hoe kwetsbaar ze ook zijn, het lichaam en geest worden ouder. Alles wat er in deze periode gezegd en gedaan wordt, zal bepalend zijn voor hun verdere leeftijd.
En stel nou eens dat je voor jezelf een beeld gaat schetsen:
Je gaat jezelf de vraag stellen welke dingen je wilt houden zoals ze zijn en welke dingen je graag anders zou willen zien maar het niet durft aan te pakken omdat je dan uit je veilige zone komt. Wat zou dat voor jou zijn? Wat zou jij willen veranderen?
Met je basis op je rug in in je rugzak, waar je telkens weer naar terug kan grijpen als je het nodig hebt, denk ik persoonlijk dat het een mooi avontuur kan zijn voor jezelf om de stap te gaan zetten.
Op welk gebied dan ook, je kan die uitdaging aan want vergeet niet... Jou mooie basis is er!
Met warme groet,
De gelukkige afvaller!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten